ភាសាខ្មែរមានប្រភពមកពីភាសាបាលីសំស្ក្រឹត (ប្រធានបែបពិភាក្សា)

ប្រធាន៖ ទស្សនៈអ្នកវិភាគខ្លះយល់ថា “ភាសាខ្មែរមានប្រភពមកពីភាសាបាលីសំស្ក្រឹត”។ តើការយល់ឃើញនេះត្រឹមត្រូវដែរ ឬទេ?​ ចូរពិភាក្សាដោយលើកយកហេតុផលមកបញ្ជាក់ឲ្យបានច្បាស់លាស់ផង។

សេចក្តីអធិប្បាយ 

​​​​           ភាសា គឺជាមធ្យោបាយទំនាក់ទំនងដ៏ប្រសើររវាងការរស់នៅរបស់មនុស្សក្នុងសង្គម។ ភាសារបស់ជាតិសាសន៍មួយមានកំណើតតាំងពីដំណាលគ្នា និងកំណកំណើតជាតិសាសន៍នោះ។ យ៉ាងណាមិញ ភាសាខ្មែរកកើតឡើងតាំងពីដំណាលគ្នា និងកំណកំណើតជនជាតិខ្មែរយូរលុងណាស់មកហើយ។ ក៏ប៉ុន្តែខណៈពេលមានការវិភាគវិញ ប្រភពនៃភាសាខ្មែរ មានទស្សនៈអ្នកវិភាគខ្លះយល់ថា “ភាសាខ្មែរ មានប្រភពមកពីភាសាបាលីសំស្ក្រឹត”។

          តើការយល់ឃើញនេះត្រឹមត្រូវដែរឬទេ?

          មុននឹងធ្វើការពិភាក្សាទសនៈអ្នកវិភាគខាងលើនេះឲ្យគ្រប់គ្រាន់ន័យសេចក្តី យើងត្រូវយល់ន័យរបស់ពាក្យកន្សោមពាក្យគន្លឹះរបស់ប្រធានជាមុនសិន។ កន្សោមពាក្យ “ភាសាខ្មែរ” មានន័យថាភាសារបស់ជនជាតិខ្មែរ ភាសាដែលមានដើមកំណើតមកពីជនជាតិខ្មែរ។ ចំណែកឯពាក្យ “ប្រភព” មានន័យថាទីដើម ទីដំបូងបំផុត ដើមកំណើត ឯកន្សោមពាក្យ “ភាសាបាលីសំស្ក្រឹម” គឺជាភាសា ដែលមានគេនិយមប្រើប្រាស់នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា។ ដូចនេះន័យរួមរបស់ប្រធាន គឺការពិភាក្សា ទាក់ទងទៅនឹងប្រភពភាសាខ្មែរ ដែលទស្សនៈអ្នកវិភាគខ្លះយល់ថាមកពីភាសាបាលីសំស្ក្រឹត។

          ការអះអាងរបស់អ្នកវិភាគខ្លះបញ្ជាក់ថាភាសាខ្មែរមានប្រភពមកពីភាសាបាលីសំស្រ្កឹត។ ការហ៊ានអះអាងបែបនេះ ដោយហេតុថា តាមការពិនិត្យសង្កេតជាទូទៅតាំងពីដើមមកក្នុងការចាប់ផ្តើមបង្កើតតួអក្សរខ្មែរ ខ្មែរបានខ្ចីតួអក្សរខ្មែរមានការវិវត្តន៍ជាបន្តបន្ទាប់ ទម្រាំបានដូចសព្វថ្ងៃនេះ។ បើនិយាយពីសិលាចារឹកខ្មែរវិញ ជាទូទៅច្រើនសរសេរជាភាសាសំស្រ្កឹត ដោយហេតុថាសម័យដើមគេចាត់ទុកភាសាសំស្ក្រឹត ជាភាសាថ្នាក់ខ្ពស់ ភាសាផ្លូវការ ភាសារាជវាំង ភាសាដែលព្រះមហាក្សត្រប្រើប្រាស់ជាមធ្យោបាយទំនាក់ទំនង រីឯភាសាខ្មែរដើមត្រូវបានចាត់ទុកជាភាសាថ្នាក់ទាប ភាសាដែលសាមញ្ញជនប្រើប្រាស់ទូទៅ មិនសំខាន់។ សូម្បីតែនៅក្នុងវិស័យសាសនា ខណៈពេលដែលខ្មែរយើងគោរពសាសនា​ មានប្រភពមកពីប្រទេសឥណ្ឌា ដូច្នេះការរប្រើប្រាស់ពាក្យពេចន៍ ក្នុងការសម្តែងធម៌ ក៏ត្រូវតែមានពាក្យបាលីសំស្រ្កឹតជាអទិភាព រហូតដល់ពេលខ្លះគ្មានការប្រែន័យសេចក្តីទៅជាភាសាខ្មែរថែមទៀតផង។ ក្នុងភាសាខ្មែរមានល្បាយភាសាជាច្រើន តែល្បាយភាសា ដែលច្រើនលើសលុបគេនោះគឺភាសាបាលីសំស្ក្រឹត រហូតដល់មានការយល់ថាភាសានេះជាប្រភពដើមនៃភាសាខ្មែរទៀតផង ដោយផ្អែកតាមទស្សនៈអ្នកអក្សរសាស្ត្រមួយចំនួន ក៏កត់សំគាល់ថាភាសាខ្មែរ មានដើមកំណើតមកពីភាសាបាលីសំស្ក្រឹតដែរ ដូចជាទស្សនៈរបស់លោក J. Toupin បានសន្មតថា “ភាសាបាលីសំស្ក្រឹត គឺជាម្តាយនៃភាសាខ្មែរ” ជាដើម។ សរុបសេចក្តីមក អាចនិយាយបានថាភាសាខ្មែរពិតជាមានប្រភពមកពីភាសាបាលីសំស្ក្រឹត បើផ្អែកតាមការអះអាងខាងលើនេះ។

          ក៏ប៉ុន្តែ ទោះបីជាមានការអះអាងបែបនេះក្តី ក៏នៅមានអំណះអំណាងផ្សេងពីនេះជាភាសាខ្មែរ មិនមែនជាប្រភពមកពីភាសាបាលីសំស្ក្រឹតនោះទេ។ ភាសាខ្មែរជារបស់ជនជាតិខ្មែរ កើតមានឡើងដំណាលគ្នានឹងកំណកំណើតជនជាតិខ្មែរ តាំងពីប្រមាណបួន ឬប្រាំពាន់ឆ្នាំមុនគ្រឹស្តសករាជមកម្ល៉េះ។ ភាសាខ្មែររស់នៅយ៉ាងជិតស្និតជាមួយមនុស្សខ្មែរ បំរើឲ្យប្រយោជន៍សង្គមខ្មែរ ភាសាបាលីសំស្រ្កឹតហូរចូលមកខណៈពេល ដែលខ្មែរមានភាសាជាតិខ្លួនរួចទៅហើយ។ ភាសាខ្មែរមានការវិវត្តរបស់ខ្លួនច្បាស់លាស់ ក្នុងនោះមានការវិវត្តបីលើកធំៗចាប់ផ្តើមពីភាសាខ្មែរបុរាណរាប់ពីការកកើតរហូតដល់សតវត្សទី​១៥ ភាសាខ្មែរកណ្តាលពីសតវត្សទី​១៦ រហូតដល់សតវត្សទី១៩ និងភាសាខ្មែរបច្ចុប្បន្នពីសតវត្សទី២០ មកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ ភាសាខ្មែរមានអំបូរខុសពីភាសាបាលីសំស្ក្រឹត គឺភាសាខ្មែរស្ថិតក្នុងអំបូរភាសាខ្មែរមន ដែលជាអំបូរភាសាមួយធំបង្គួរស្ថិតនៅភូមិភាគអាស៊ីអាគ្នេយ៍។ ចំណែកភាសាបាលីសំស្ក្រឹត ស្ថិតនៅក្នុងអំបូរភាសាឥណ្ឌូអឺរ៉ុបជាអំបូរភាសាធំមួយគ្របដណ្តប់ទ្វីបអឺរ៉ុបទាំងមូល និងមួយភាគធំនៃប្រទេសឥណ្ឌា។ ភាសាខ្មែរមានលក្ខណៈពិសេសរបស់ខ្លួនច្បាស់លាស់ដូចជា ក្នុងការបន្លឺសំលេងភាសាខ្មែរបន្លឺឡើងក្នុងលក្ខណៈស្មើ ពុំមានការលើកដាក់ខ្ពស់ទាបដូចភាសាបរទេសទេ។ ពាក្យខ្មែរសុទ្ធច្រើនមានចំនួនព្យាង្គតិច តែបើពាក្យខ្មែរសុទ្ធមានចំនួនព្យាង្គច្រើនចាប់ពី២ព្យាង្គឡើងទៅ ការបន្លឺសំលេង ការបន្លឺសំលេងច្រើនមានទំនោរទៅរកការបង្រួញព្យាង្គឲ្យទៅតាមស័ព្ទចុងព្យង្គដូចជាពាក្យប្រអប់ទៅជាពាក្យ ប្អប់ ពាក្យក្រមាទៅជាពាក្យ កមា ពាក្យសៀវភៅ ទៅជា​ សភៅ ជាដើម។ ភាសាខ្មែរ ចែកសូរស្រៈចេញជាសូរស្រៈពួក​ “អ” មាន១៦ សូរស្រៈពួក “អ៊” មាន១៨ និងសូរស្រៈពួក “អ អ៊” មាន៣ ហើយសូរស្រៈនេះបើកត់ជាមួយព្យាង្គ “អ” ទៅជាពួក “អ៊” កត់ជាមួយព្យាង្គ “អ៊” ទៅជាពួក “អ”។ ភាសាខ្មែរមានវិធីកំលាយពាក្យដោយផ្នត់ដើម និងដោយផ្នត់ជែក។ ផ្នត់ដើមនៅខាងដើមពាក្យរឹស ផ្នត់ជែកនៅកណ្តាលពាក្យរឹស។ ខ្មែរគ្មានលិង្គវចនៈច្បាស់លាស់ដូចភាសាបាលីសំស្ក្រឹតទេ។ បើចង់បញ្ជាក់ពីភេទ ខ្មែរប្រើពាក្យភ្ជាប់ជាមួយដូចជាបងស្រី ប្អូនប្រុស គោឈ្មោល មាន់មេជាដើម។​ បើចង់បញ្ជាក់ពីចំនួន​ ក៏និយមប្រើពាក្យភ្ជាប់ជាមួយដូចជា គោមួយក្បាល ក្របីមួយនឹម គោមួយហ្វូង។ ដោយភាសាខ្មែរជាភាសាអភិវត្តិ ដូច្នេះគោលការណ៍បង្កើតពាក្យមានភាពងាយស្រួល ឃ្លាប្រយោគច្បាស់លាស់។ ខ្មែរខ្ចីភាសាបាលីសំស្ក្រឹតមកប្រើប្រាស់ ដើម្បីបំពេញកន្លែង ដែលខ្វះចន្លោះធ្វើយ៉ាងណាឲ្យកាន់តែសំបូរបែប តែខ្មែរមិនរក្សាសភាពដើមទាំងស្រុងនោះទេ ធញវើការកែប្រែទាំងរូប និងសូរ ដើម្បីឲ្យស្របស្រួលទៅនឹងទស្សនៈខ្មែរ។ សរុបសេចក្តីមកអាចនិយាយបានថាភាសាខ្មែរ មិនមែនមានប្រភពមកពីភាសាបាលីសំស្ក្រឹតនោះទេ ភាសាខ្មែរជារបស់ជនជាតិខ្មែរ។

          តាមមតិស្របឃើញថាសមហេតុផលម្យ៉ាង ព្រោះមានអំណះអំណាង បញ្ជាក់ដូចខាងលើ តែមតិផ្ទុយក៏សមហេតុផលម្យ៉ាង ភាសាខ្មែរ កើតមានតាំងពីដំណាលគ្នា នឹងជនជាតិខ្មែរ ហើយបំរើឲ្យប្រយោជន៍សង្គមខ្មែរ។

          ផ្អែកតាមការពិភាក្សា ទស្សនៈអ្នកវិភាគខាងលើរួចមកអាចសន្និដ្ឋានបានថា ការយល់ឃើញនេះមិនទាន់ត្រឹមត្រូវទាំងស្រុងនោះទេ ព្រោះហាក់ដូចជាមើលមិនឃើញពីប្រភពពិតប្រាកដនៃភាសាខ្មែរ ហើយក៏សន្និដ្ឋានដោយភ័ន្តច្រឡំថាខុសថាមកពីភាសាបាលីសំស្ក្រឹត ដូចនេះគប្បីសិក្សាស្វែងយល់ពីប្រភពភាសាខ្មែរឲ្យបានច្បាស់លាស់ ទើបមើលឃើញពីលក្ខណៈភាសាខ្មែរដែលជាលក្ខណៈរបស់ជនជាតិខ្មែរពិតប្រាកដ។

រក្សាសិទ្ធិដោយ៖​ លោកគ្រូតា ភុល ជឹម